ABD’nin yönetim dizginini eline aldığından beri oğul George Bush, İslam Ümmeti’ne karşı alenen düşmanca bir tavır içine girmiştir. Nitekim bu düşmanca tutum onun Filistin, Irak, Afganistan, Pakistan ve Sudan'a karşı yürüttüğü siyasete ilişkin sarf ettiği sözlerde ve yaptığı icraatlarda dikkat çekici bir şekilde kendini göstermiştir. Dahası o Filistin Müslümanlarının kan ırmaklarında boğulmalarında ve Şaron ile şeytanlarının kendi dış politikasının mızrağı misyonunu yüklenmesinde kesin kararlıdır. Clinton yönetiminin son günlerinde Iraklı Müslümanlara yönelik yaptırımlar hafiflediği halde, o bunları tekrar en şiddetli bir boyuta taşıdı. Afganistanlı Müslümanlara karşı giriştiği savaşta yaş-kuru ne varsa hepsini yaktı yıktı. Öyle ki suçsuz günahsız bir şekilde kurban edilen insanların sayısı on binleri buldu. Zira bu zalim, yeryüzünün en zayıf ve en fakir ülkesine karşı, en gelişmiş tahrip edici katil silahları kullanarak aslan kesildi. Bunlarla da yetinmedi. Keşmirli Müslüman cemaatleri, Hindular hesabına kökünden söküp atması için uşağı olan Pakistan yöneticisi Pervez Müşerref'i kışkırttı. Güneyini kuzeyinden ayırarak nasrani (hristiyan) bir devlet kurmak için Sudan'daki ayrılıkçı asileri teşvik edip destekledi. Bu anlamda onun İslam Ümmeti aleyhine gerçekleştirdiği bu faaliyetler, onun 16.09.2001'de "...Amerikan halkı bu Haçlı Savaşı’nı anlamaya başladı..." şeklindeki Haçlı Seferi ilan eden sözlerini tasdik etmektedir. Nitekim başka bir vesile ile 16.09.2002'de yaptığı konuşmada bunu şöyle vurguluyordu: "...Bu Haçlı Savaşı’nda bizimle birlikte olan Kanada kadar güzel bir dostumuz olmadı..." Gerçek şu ki oğul George Bush, hem söz ve hem de eylem bazında İslam Ümmeti’nin en azılı düşmanıdır. Ondan önce İkinci Körfez Savaşı’nda savaş ateşini tutuşturan baba Bush da, bu denli İslam Ümmeti’ne düşman kesilmişti. Neticede İslam Ümmeti’nin evlatları arasında fitne ateşi tutuşmuş, İslam toprakları harabeye çevrilmiş ve Amerika'nın bölgedeki nüfuzu yaygınlaşmıştı.

Şüphesiz ki; oğul Bush'un ortaya koyduğu bu düşmanca siyaseti ve ilan ettiği bu Haçlı Savaşı’nı ne caydıracak bir kimse ne de durduracak bir engel mevcuttur. Nitekim bunun için 16.10.2002'de "2002 yılında Irak'a karşı askeri güç kullanma yetkisi" veren kanunu, hükümetinin elebaşları ve Kongre üyelerinin hazır bulunduğu bir oturumda imzaladı. Gerekli son anayasal tedbirlerin alınmasının ardından kararın imzalanması ile, bu bir kanun haline geldi.

Bundan önce de 10.10.2002'de her iki Kongre Meclisi toplanmış ve şu kararı almıştı: "ABD Senatosu ve Temsilciler Meclisi birlikte Kongrede toplanarak 133'e karşı 296 oyla müşterek olarak, 2002 yılı için Irak'a karşı askeri güç kullanma iznini yönetime veren 114 no’lu kararı almışlardır." Ardından bu karar ile ilgili olarak Bush şöyle dedi: “Bu karar... Milletimizin hedef birliği içinde olduğunun göstergesidir... Yine Amerikan hayatı (tarihi) içerisinde, önemli bir olayı temsil etmektedir..." Şöyle devam etti: "Bu karar yasama organın çıkardığı en zor ve en önemli kararlardan biridir. Her iki meclisin ve her iki partinin üyeleri, Amerikan halkının lehine görüşlerini açıkça dile getirdikleri gibi aralarında dikkatlice münakaşa ettiler.”

İslam Ümmeti ile alakalı olarak kanunda geçen en tehlikeli ifade, "Birleşik Devletler Silahlı Kuvvetleri’ni Kullanım Yetkilendirmesi" başlığı altında 3. fıkranın (a) bendinde yer alan ifadedir. Karar şöyledir:

a) Yetkilendirme: Başkan uygun ve zaruri gördüğü durumlarda Amerikan Silahlı Kuvvetlerini şu amaçlarla kullanır:

1. Süregelen Irak kaynaklı tehdide karşı Birleşik Devletler’in ulusal güvenliğini sağlamak.

2. Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin Irak'a ilişkin aldığı tüm kararları uygulamaya koymak.

Karar metninde yer alan “Irak” kelimesinin kullanılış şekli ve gerekçesi dikkate değerdir. Bu ne savaşın Irak’ın belli bir bölgesine ne de iddia edildiği gibi yönetim çekişmesine yönelik olduğu anlamına gelir. Bilakis hedef Irak kelimesinin kapsamına giren her şeydir. Eğer mesele bunun aksine olsaydı, bu kanun böyle kışkırtıcı bir üslupla yazılmazdı.

İşte bu, İslam Ümmeti’nin hissiyatına yönelik apaçık bir meydan okuma ve İslam Ümmeti’nin göz bebeği olan Irak’taki Müslümanlara karşı, ABD hükümeti ve Kongresinin benimsediği yeni bir kindar tutumdur.

Bu karardaki bakış açısına ve gerekçelerine vakıf olan herhangi bir kimse, bunların örümcek ağı gibi çürük olduğunu, bu savaşın veya öne sürülen tehdidin arkasındaki dürtülerin ve gayelerin hakikatini gizlemek niyetiyle birçok yalanlar, hatalar, öngörüler ve saptırmalar içerdiğini rahatlıkla görecektir. Ayrıca bu saptırmaların bir maksadı da geleceğine milyarder dev kapitalist sermayedarların sahip olduğu Amerikan halkının yanıltılmasıdır. Yine bu, Bush’un saldırgan tutumuna şiddetle tepki gösteren devletlerarası kamuoyunun aldatılmasını mümkün kılmak içindir. Bütün bunlar Irak isminin terörizm ile bağlantılı olduğu iddialarında, bu iddianın birçok cümle ve paragrafta tekrarlanmasında ve 11 Eylül 2001 olaylarından sonra Müslümanlara karşı düşmanca tepkilerin yüz kızartıcı bir biçimde ateşlenmesi girişimlerinde açıkça ortaya çıkmaktadır.

Muhakkak ki, Bush’un İslam Ümmeti’ne karşı Irak’ta ateşlemeyi arzuladığı savaşın hakiki sebepleri ve Cheney, Rice, Rumsfeld ve Powell gibi devlet yetkilileri ve yönetimin sabah akşam bu savaşı yinelemelerinin nedeni; Irak ve petrolleri üzerindeki Amerikan kontrolünü cebren yerleştirmek ve yöneticilerinin Amerika’nın Körfezdeki hakimiyetini baltalamak için sürdürdüğü çabalarından kurtulmak amacıyla bölgedeki İngiliz nüfuzunu bitirmektir.

Bu faaliyet, Harold Wilson yönetimindeki İngiliz hükümetinin 1971’in sonuna kadar Körfez de dahil olmak üzere Süveyş’in doğusundaki sömürgelerinden çekileceğine karar vermesinden sonra, 1970’de başkan Nixon döneminden itibaren başladı. Nixon ve diğer başarılı Amerikan başkanları Körfez hakimiyetini esas alan planı, bölgesel ve devletlerarası boyutta icra ettiler ve kendilerine düşen rolü yerine getirdiler. Böylesi planların gerçekleştirilmesi, kafirlerin İslam alemine hakim olmak için çizdiği uzun vadeli planları gibi, yıllar alır.

Eski başkan baba George Bush 1991’de, tecrübe ve deha ile planlanan ve icra edilen İkinci Körfez Savaşı’nda fitne ateşini tutuşturmuştu. Ardından Irak’ın Kuveyt’i işgalinin patlak vermesi sırasında, Körfezdeki kukla devletlerin yöneticilerini; baskı, cebr, korkutma ve yönetimlerini devirme tehdidiyle nihayetinde İslam Ümmeti’nin hayrına olmayan sahte güvenlik anlaşmaları imzalamaya zorladı. Bu anlaşmalar, bu devletçiklerin yöneticilerini Amerika’nın elindeki kuklalara dönüştürüyordu. Halbuki bunların asıl efendileri İngiltere idi. Buna rağmen Amerika, devasa petrol rezervleri sayesinde muazzam satın alma potansiyeline sahip olan ve Amerikan malları ve silahları için faal bir pazar durumunda bulunan bu devletçikler ile şimdiye kadar 100 milyar doları aşan miktarda sözleşmeler imzaladı ve çoğu zaman bunu onların donatılması bahanesiyle askeri kabiliyetlerini öğrenmek için kullandı. Benzer şekilde bu anlaşmalar bu devletçikleri; Merkezi Komuta kuvvetleri için askeri eğitim kampları, tatbikat sahaları, silah depoları ve değeri 1 milyar doları aşan Katar’daki Adid Üssü, Necd ve Hicaz’daki Emir Sultan Üssü, Kuveyt’teki Ahmed El-Cabir Üssü ile Duha ve Arifcan eğitim kampları, Umman’daki Musira ve Birleşik Arap Emirlikleri ve Bahreyn’deki diğerleri gibi stratejik askeri üsler haline getirdi. Bu anlaşmalar bu devletçikleri; Amerika’nın Afgan Müslümanlarına karşı giriştiği zalimane savaşta olduğu gibi, İslam alemindeki memleketleri ve halkları hedef alan saldırgan kuvvetleri için birer ateşleme noktası konumuna yerleştirdi. Zillet ve alçaklık bakımından tarihin kaydettiği şu komikliğe bakınız ki; bu kukla yönetici ve liderler güya kendilerini dış düşmanlardan koruyor diye, Amerika'nın Savunma Bakanlığı hesabına topraklarımızı işgal eden Amerikan güçlerinin nafakalarını kendileri temin etmektedirler.

İşte böyle! Daha önceki Amerikan başkanlarının icraatları incelendiğinde, onların her birinin kendi dönemlerinde Körfeze hakim olmak için stratejik planlarını adım adım yürüttükleri görülür. Şahit olunduğu üzere oğul Bush da, 11 Eylül olayından sonra oluşan atmosferden, bölgesel ve devletlerarası şartlardan azami derecede yararlanarak aynı plan üzerinde yürümektedir.

Çirkin bir şekilde savaş çığırtkanlığı yapanlara gelince; bu 11 Eylül olayından sonra oluşan kötü dahili şartların, güvenlikle alakalı ihmallerin, iktisadi durgunluk ve finansal iflasların sorumluluğunun Bush’un omuzlarına yüklenmesinden dolayıdır. Yine bu, yönettikleri şirketlerin yıllık finansal bütçelerinde sahtekârlık yapmalarının ve hesaplarında dalavereler çevirmelerinden ve bu uluslararası dev şirketlerin bir kısmının iflas etmelerinin bir sonucu olarak, Cumhuriyetçilerin, kapitalistlerin gözden düştüklerini gizlemek içindir. Buna ilaveten Irak’a karşı savaştan zaferle çıkma umudu taşımaları, ikinci başkanlık dönemi için Bush’un başarı şansını artıracaktır.

Savaşın sebepleri ve gerekçeleri, ne kararın metninde yer alanlardır ne de Bush’un 12.09.2002’de BM Genel Kurulu önünde yaptığı konuşma sırasında saydığı 6 noktadır. Mesele kitle imha silahları meselesi değildir. Yine mesele 1969’da yapılan ihtilalle İngilizlerin yönetime getirdiği ve yönetimleri süresince Batı ile işbirliği içerisinde olan ve onların laikliğini ithal ederek boyun büken Baasçıların def edilmesi meselesi de değildir.

Şimdi biz herhangi bir gün veya ay içerisinde Irak’ta İslam Ümmeti’ne karşı başlaması beklenen, Irak’ın işgal edilmesini, federal varlıklara bölünmesini ve Amerikan çıkarlarını uzun vadeli olarak dayatacak bir yörünge üzerine çekilmesini öngören yıkıcı bir savaş ile karşı karşıyayız. Tüm bunlara rağmen Arap liderler de dahil İslam aleminin hiçbir yöneticisinin, Amerika'ya karşı herhangi bir faaliyet içerisinde olduklarını göremiyoruz. Bilakis onlardan zalimleri cesaretlendiren davranışlar görüyor, çelişkili sözler işitiyoruz. Mesela Suud El-Faysal BM’nin onaylaması halinde Irak’a savaş yoluyla müdahale için ülkesindeki mevcut üslerin kullanımına müsaade edeceğini açıkladı. Halbuki o kesinlikle biliyor ki; BM Amerikan dış siyasetinin en kuvvetli araçlarından biridir. Tıpkı bunun gibi Ürdün kralı Abdullah, muhtemel savaş alanlarının fiziki şartlarına alışmalarını ve bölge hakkındaki önbilgilerinin artmasını kolaylaştırmak üzere, Amerika’ya askeri tatbikatlar yapması için kapılarını ardına kadar açtı. Körfezdeki diğer kukla devletlerin yöneticileri de Amerikan kuvvetlerine bütün kamplarını ve havaalanlarını açtılar ki, onlardan on binlercesi bölgeyi istila etmeye başlasınlar. Benzer şekilde Amerika’nın bombardıman uçakları “uçuşa yasak bölge” örtüsü altından, Irak’a hücum etmek için gece gündüz İncirlik ve Türkiye’deki diğer üslerden havalanmaktadır. Onlar da aynen İkinci Körfez Savaşı’nda olduğu gibi, Amerika harekâta başladığında Irak’a saldırması için Amerikan kuvvetlerine kapılarını ardına kadar açmaya hazırdırlar. İran’ın yöneticileri ise tarafsız olduklarını ve savaştan kaçan mülteciler için sınırda yeterli miktarda kamp hazırladıklarını ilan ettiler. Suriye, Mısır, Cezayir, Fas, Tunus, Sudan ve diğer sair İslam memleketlerinin yöneticileri de silah denetçilerinin tekrar Irak'a geri dönmelerinin kabul edilmesinden memnun oldular ve herhangi bir muhtemel savaşın BM’nin yetkilendirmesine muhtaç olduğunu beyan ettiler. Hatta bazı ABD ve İngiliz yetkilileri, "İslam alemi yöneticilerinin kendileriyle özel görüştüklerinde farklı, kendi halklarına ise daha farklı konuştukları" şeklinde açıklamalar yaptılar. Görünen o ki bu yöneticiler, Irak'ın Baasçı yönetiminin son bulmasına sevinmektedirler. Halbuki onlar meselenin kimin yönetimde olmasıyla ilgili olmadığını, tam aksine Amerika’nın ilk ve öncelikli olarak kendi maslahatları nedeniyle savaşa kalkıştığını iyi bilmektedirler. Zira Amerika daha dün Afganistan'a sonra Pakistan'a, sonra Filistin'e ve sonra Sudan'a saldırdı. Şimdi de sıra Irak’ta... Irak'tan sonra yarın sıranın kime geleceğini ise ancak Allah bilir.

Karşı karşıya olduğumuz ve Amerikan saldırısının beklenildiği bu kritik günlerde, dünyanın her tarafındaki İslam Ümmeti bakışlarını; bu hayasız akının def edicisi, namus ve şerefinin koruyucusu, mukaddesatının ve topraklarının savunucusu olan ordularına yöneltmiştir. Zira Iraklı Müslümanlara yapılan saldırı; sömürgeci kafirlerin Müslümanlar arasına suni olarak çizdiği ve ajanlarının onları korumakta hırs gösterdiği sahte sınırlar dikkate alınmaksızın dünyanın tüm parçaları üzerinde bulunan İslam orduları, bu saldırganları def etmek üzere harekete geçtiği vakit; Allah’ın, eli silah tutan herkese emrettiği gibi onlara da emrettiği bir farzı yerine getirmiş olacaklardır. Allah (cc) şöyle buyurdu:

Sizinle savaşanlarla Allah yolunda savaşın! [Bakara 190]

Yeryüzünde fitne ve fesat kalmayıp din de yalnız Allah'ın oluncaya kadar onlarla savaşın. [Bakara 193]

Eğer onlar sizinle savaşırlarsa siz de onlarla savaşın. İşte kafirlerin cezası böyledir. [Bakara 191]

Allah kafirler için, mu’minler üzerine kesinlikle yol vermeyecektir. [Nisa 141]

Biz sana Kitabı hak ile indirdik ki, Allah'ın sana gösterdiği şekilde insanların arasında hükmedesin. [Nisa 105]

Her kim Allah'ın indirdiklerinin tümüyle hükmetmezse, onlar kafirlerin ta kendileridir. [Maide 44]

Onların arasında Allah'ın indirdikleriyle hükmet! Haktan sana gelenden yüz çevirip de sakın onların arzularına uyma! [Maide 48]