1. Muhakkak ki Endonezya İslâmî bir beldedir. İslâmî belde; içerisinde önceden İslâmî hükümlerin uygulandığı veya halkının çoğu Müslümanlardan oluşan beldedir. İslâmî bir belde olarak altın bir târihe sahip olan bu belde, şüphesiz ki bakışlarını özlemle Hilâfete çevirmiştir. Nitekim Endonezya’nın geçmişi, Osmanlı Hilâfeti’nin 1521’den beri işgâl altında olan Pasai kıyılarından Portekizlileri kovarak bu beldenin halkını yardımıyla nasıl mutlu ettiğine şâhittir.

Bundan yıllar önce Osmanlı kuvvetleri Portekiz düşmanının karşısına ansızın çıkıvermişti. O zaman Osmanlı Hilâfeti’nin askerî birlikleri Malaka İslâmî Emîrliği’ni sömürgeci kâfirin nüfuzundan kurtararak düşmanı şaşkına çevirmişti. Böylece Osmanlı Hilâfet Devleti Portekiz kâfirini bu sulardan sürerek, Aceh Müslümanlarının Hacc için kullandıkları bu deniz yolunu güvence altına almıştı. Bundan dolayı Hilâfet’in bizim için hayırsız olduğunu iddia eden vefâsızlar, Müslümanları Ümmetlerinden koparmaya ve onları Hilâfetin kurulması ve onun mübârek gölgesinde yaşanması azîm farziyetinden uzaklaştırmaya çalışan şirret konuşmacılardan başkası değildir.

2. Bu belde, hayatın tüm yönlerinden birçok çetrefil krizlere maruz kalmıştır. O derece ki topraklarının verimliliği ve servetlerinin büyüklüğü nedeniyle önceden [Ekvator Zümrüdü] olarak anılan bu belde, o kadar fakirleşti ki millî üretimi, Afrika’nın en fakir ülkelerinden biri olan Zimbabve’nin bile aşağısına düştü. Bunun yanında büyük bir borç yükü altında kaldı. Kaldı ki aynı zamanda herkes Endonezya’nın kara üstünde ve deniz altında büyük bir servete sahip olduğunu, toprağının altın, nikel, alüminyum, bakır ve diğer açık yada kapalı mâdenler bakımından olduğu gibi bununla beraber yüksek miktarda petrol ve doğalgaz bakımından da oldukça zengin olduğunu bilmektedir. Benzer şekilde tonlarca altın rezerviyle ünlü Papua toprağı bile sömürgeci devletler ve müttefikleri ile dolmuştur. Ayrıca sularındaki büyük servetlere, adalarındaki geniş ormanlara ve Allah’ın fadlıyla ihsan ettiği daha nice güzel manzaralara sahiptir. Şimdi bize düşen şu vakıanın karşısında durmaktır: Karada ve denizde sahip olduğu bu muazzam servet ve zenginliğe rağmen, bu ülke neden fakirliğin pençesine düşmüştür?!

3. Bu vakıa üzerinde düşünüldüğünde görülür ki bunun temel sebebi, 17 Ağustos 1945’teki bağımsızlığından bugüne kadar bu belde üzerinde zoraki uygulanan laik sistemdir. Ülkedeki iktidara ardarda halef olan yöneticiler, Allah’ın hükümlerini arkalarına atmışlar, laikliği uygulamada hırs göstermişlerdir. Hayatın her alanında laikliği uygulamışlar, İslam’ı yalnızca “ibâdetler” olarak almışlardır. Hatta bunu da doğru bir şekilde almamışlardır. Aksi takdirde bu ibâdetler bile onları, laikliğin atılıp hayatın her alanında tek başına İslam’ın hükümlerini uygulamanın zorunluluğuna götürebilirdi. Nitekim İslâmî değerlerden uzak hükümler ancak laik nizamlardan ötürü baş göstermiştir. Bu beldede kapitalist nizamların değerleri, oportünist politikacıların ihtirasları, şehvet hadâratı, bencil ferdiyetçiliğe dayalı toplumsal yaşam, dinden uzak davranışlar ve materyalist eğitim sistemleri itibar görür olmuştur. Böylece laiklik düşkünü bu yöneticiler, Allah’ın rızâsından ve hoşnutluğundan daha da uzaklaşmışlardır.

4. Laik sistemlerde ekonomik canlılık, oportünizm ve materyalist çıkarlar üzerine kuruludur ve İslam hükümleriyle tamamen çatışma halindedir. Oportünist sistemlerdeki siyâsî aktivite ise insanların işlerine riâyet etmez, onları refaha kavuşturmaz ve ancak makamlar ve ucuz çıkarlar uğruna ilerlemekten öteye gitmez. Şehvet nizamlarındaki hadârat da bedensel dürtüleri tatmin etme araçlarını geliştirmekle meşguldür. Hatta tüm kokuşmuşluğa karşın Batı, hayranlığın merkezi olmuş, ilerlemenin veya gerilemenin ölçüsü haline gelmiştir. Dinden uzak davranışlara gelince; bazı Müslümanlar dinlerine zarar verir, ona tepki gösterir ve hatta onunla savaşır hale geldiler. Bazıları da Müslümanların izzetinin yalnızca Allah’ın kendilerinden razı olduğu Dinlerinden geçtiğini unuttular. Böylece zillet ve sefaletlerinin sebebi, dinlerini uygulamayı terk etmeleri oldu. Materyalist eğitim sistemine gelince; onun başarısızlığı artırmaktan başka hedefi yoktur. Seçkin bilim adamları yetiştirmediği gibi ülkenin bilimsel ve teknolojik gelişimine de katkısı yoktur. Bu da açık bir şekilde laik kapitalist sistemin Müslümanları, bu dünyanın ve Âhiretin izzetinden nasıl mahrum ettiğini kanıtlamaktadır.

5. Endonezya halkı Müslümandır ve tüm bu sorunlarından kurtulmayı arzulamaktadır. Ama nasıl? Şerir bir yöneticiyi bir başkasıyla değiştirerek mi? Beldenin bağımsızlığından bu yana dört yönetici gelip geçmiş ama hiçbir sorunda değişim olmamıştır. Bilakis durum daha da çirkef, daha da beter bir hâl almıştır. Zîra sebep, belanın kaynağı olan uygulamadaki sistemdir. Bu laik kapitalist sistem uygulandığı sürece, hiç şüphesiz fesadın dozajı ülkenin boğulmasına kadar artacaktır. Bu sorunların çözümü hainlerin, hortumcuların veya beceriksizlerin iktidardan düşürülmesi değildir. Bilakis bununla beraber Endonezya’daki laik kapitalist sistemin değiştirilerek yok edilmesi ve yerine İslam’ın tatbik sahasına konulmasıdır.

6. Laik kapitalist sistemin değiştirilerek yerine İslâmî Nizâmın uygulamaya konulması, Endonezya Müslümanlarının tüm sorunlarının tek şifâlı ilacıdır. Çözüm sadece değişim değildir, bilakis yalnızca İslam için ve İslam ile Köklü Değişimdir. Allah [Subhânehu ve Te’alâ]’nın bu Ümmet için ve tüm insanlık seçtiği bu nizâmı her kim uygular ve taşırsa şüphesiz mutlu ve bahtiyar olur.

7. Allah [Subhânehu ve Te’alâ]’nın; ibâdetler, alâkalar, yiyecekler, giyecekler, muâmelât ve kezâ dış siyâset ve devletlerarası ilişkiler gibi ister küçük isterse büyük olsun hayatın işlerinden her bir iş için emrettiği farzlar gibi hayatın istisnasız tüm işlerinde İslam’ı esas kılmak da hiç şüphesiz farzdır. Allah [Subhânehu ve Te’alâ] şöyle buyurmuştur:

Hayır! Rabbine andolsun ki, onlar aralarında çıkan anlaşmazlıklarda Seni hakem tâyin edip sonra da Senin verdiğin hükme, içlerinde hiçbir sıkıntı duymaksızın tam bir teslimiyetle teslim olmadıkça îman etmiş olmazlar. [en-Nîsa 65]

8. Hayatın tüm işlerinde İslam’ı kâmilen tatbik etmek bir devlet gerektirmektedir. O da İslâmî Hilâfet Devleti’dir ve Dinin zaruretlerinden olduğu mâlumdur. Aynen salâh, siyâm, zekât, hacc ve diğer hükümler gibi... İslam Ahkâmına göre İslâmî Devleti tüm cihazlarıyla bir bütün olarak kurmak, toplumda şer’î hükümlerin tamamının uygulanmasını güvence altına alır. Yine kesin olarak bilinmektedir ki İslam’ın uygulanması dışında Müslümanlar için hiçbir izzet yoktur! Bunun yolu ancak İslâmî Hilâfet Devleti’nin kurulmasından geçmektedir.

9. Bilinmelidir ki İslâmî Şeriatin uygulanışı ve İslâmî Hilâfet Devleti’nin kuruluşu Endonezya’da gerçekleşebilir ve hatta gerçekleşmelidir. Çünkü o farzdır. Endonezya’da Müslüman olmayanların var olduğu mâzeretine gelince; bu reddedilen bir mâzerettir ve hiçbir kıymeti yoktur. Çünkü Nebî [‘Aleyhi’s Salâtu ve’s Selâm] ve O’ndan sonra gelen Râşid Halîfeler ve onlardan sonra gelen Halîfeler, halk arasında Müslümanlar olmadığı halde devlette İslam’ı uyguladılar. Nasranîler, yahudiler ve diğerleri hepsi de İslâmî Devletin, Hilâfet’in gölgesi altına adalet, merhamet ve hakkaniyet ile yaşıyorlardı. Zîra devlet, tebâsının dini ne kadar farklı olursa olsun ayırım gözetmeksizin adîl muamele ile hareket ediyordu. İslâmî Devletin tüm dönemlerinde gözlemlenen bu hakikat idi. Dahası buna ilişkin şer’î nasslar, belirsizlik ve anlaşılmazlık içermeden kat’î bir şekilde gelmiştir.

10. Zikredilenler ışığında ve değişim arzunuzu açıklamanıza binâen, şimdi tarafınıza Allah [Subhânehu ve Te’alâ] ve Rasulü [SallAllahu ‘Aleyhi ve Sellem]’in râzı olacağı değişimi nasıl gerçekleştireceğinizi beyân ediyoruz: