el-Hayât Gazetesi’nden

Gazeteci-yazar Mu’min Ğâli’ye

 

Tahiyyeden sonra;

10.05.2005 tarihli ve 744 sayılı el-Hayât Gazetesi’nde yayınlanan, “Yâsir Armân’dan Elinizi Çekin!” başlıklı makâlenizi mütalâa ettim. Bu makâleniz hakkında bu defa iki kısa mülâhazamız vardır:

Birincisi: Siz diyorsunuz ki: “Hizb-ut Tahrir’den başka bu anlaşmayı açık ve net bir biçimde reddeden herhangi bir grup var mıdır?” ve sanki siz bu sözünüzle bu işten, “hak veya bâtıla tâbilerinin çokluğuyla hükmedildiğini” gösterir şekilde bahsediyorsunuz. Burada şunu söyleriz: hak, tâbilerinin çokluğundan dolayı değil, hakîkatinden dolayı haktır. O hak olduğu sürece, bakış ve basîret sahibi olan tâbilerinin az olması, ona zarar vermez. Zîra hakka dâvet eden birçok Rasuller ve dâvetçiler, az oldukları hallerde bile dâvetlerini sürdürmüşler, sonra hak onların kuvvetlerini artırmış ve nihâyet zafer onlar için zâhir olmuştur.

Ve âkıbet muttakîlerindir! [el-Kasas 83]

Tek başına bu meş’um anlaşma karşısında durmak; Hizb-ut Tahrir ile muhlis sâdıklar için hayır iken bu bâtıl anlaşma ve bütün destekçileri için de şerdir.

İkincisi: Siz diyorsunuz ki: “Muhâlif kuvvetler olarak bizim 15 senede yapamadığımızı, Halk Hareketi yaptı” ve Sudan’a isyan eden, onu parçalayan ve bir Müslüman beldesini alenen Küfrün hakimiyetine açan, bunun yanında -Halk Hareketi [Güney Sudan isyancıları] ile Sudan Hükümeti’nin hemfikir olduğu gibi- tüm boyutlarıyla sömürgeciliğin lideri olan Amerika Birleşik Devletleri’ne Güney Sudan’da emîn bir mekân ve açık bir hareket noktası kazandıran Halk Hareketi’nin yaptıklarından gururla ve övgüyle bahsediyorsunuz. Bu bir musîbet değil midir? Bu bir başarı mıdır? Amerikan ipleriyle dokunan ve onun gözetiminde doğan bir şey nasıl başarı olabilir ki?

Bizden şunu iyice öğren: Eğer bu yeni doğum, sağlam bir duruşla karşısında durmadığımız, onu engellemediğimiz ve onu henüz beşiğindeyken yok etmediğimiz halde, yaşama ve büyüme şansı bulursa, bir gün gelecek ve siz kendi kendinize şöyle diyeceksiniz: “Bir zamanlar tek bütün bir Sudan vardı. O acaba şimdi nerede?”

Son olarak birincisini sizden bekleyebilsek de ikincisi bizi şok etti.

Tahiyyelerimi kabul ediniz.