Apaçık bilinmektedir ki; İslam, Müslümanlara birbirlerine yardım etmelerini emreder. Müslümanların büyük çoğunluğu, dünyanın her yerinde kan ağlayan kardeşlerinin imdadına yetişmek için Cihad etmeyi çok arzulamaktadırlar. Afganistan’a savaşmak için gidenlerin çoğu samimi kimselerdi. Samimi olan Afganlı müslümanlar, onları muhacirun (muhacirler) olarak görüyorlardı.

Bazıları ise onları, “yabancılar” olarak görüyordu. Bu mücahidler, geldikleri ülkelerine geri dönemediler. Onların iç savaşa katılmamalarını isterdik! Bizi meseleye böyle bakmaya iten şey, Amerika ve onun ajanlarının onları katletmek için azmetmiş olmalarıydı. Sadece bu değil, aynı zamanda onlar Afganistan’ın evlatlarını katletmeye de azmetmişlerdi. Öyle ki; onlar asıl memleketlerinde yöneticileri -ajanlarını- bir kez daha rahatsız edemesinler. Onlar için bundan daha önemli olan, hiçbir müslümanın daha sonra kendi ülkesi dışında başka bir ülkede bulunan kardeşlerine yardım etmeyi aklından bile geçirmemesini sağlamaktı. Öyle ki; aynı durum tekrar etmesin ve onlar (bunu aklından geçirenler) kendi memleketlerinde hoş karşılanmasınlar. Onlar Cihad edilen topraklardaki can sıkıcı yabancılar olarak kaldılar. Yeryüzü onlara dar geldi ve ölümden başka bir alternatif bulamadılar. Bu haliyle Cihad, vatancı bir cihada dönüştü. Bölünmüşlük ve zayıflık daha da yerleşik hale geldi ve Allah (svt)’ın Kelamı’nın tersine yürüdü:

Kafir olanlar da birbirlerinin yardımcılarıdırlar. Eğer siz de böyle yapmazsanız, yeryüzünde bir fitne ve büyük bir fesad olur. ^{[Enfal 73]}

Hizb-ut Tahrir Kültüründen [www.hizb-ut-tahrir.org]