Mahmud TEKİN

(2. Bölüm)

Müslümanlar; kendilerini şeriata göre yöneten, Allah’ın ve Resûl’ünün hükümlerini içlerinde tatbik eden Halife’nin yok oluşuyla neler kaybettiler?

1- Hayatlarında İslâm’a göre yaşamayı kaybettiler. Zekât, zenginlerinden alınır fakirlerine verilir. Acaba bugün biz, bir senelik malın ve petrol gelirlerinin zekâtının İslâmî âlemde hiç bir fakir bırakmayacağını biliyor muyduk? Yaklaşık olarak bir varili otuz dolardan, günlük 9 milyon varil üreten Suudi Arabistan gibi bir devletin 2001 senesindeki bütçesinin 271 milyar dolar açık vermesi şaşılacak bir şey değil midir? Oranın petrol ve gelirlerini Amerika’nın yağmaladığını acaba biliyor muyduk? Petrol ve gelirlerinin ümmete iâde edilmesi gerekirken, hain yöneticiler sayesinde Müslümanların kanlarını emen Amerikan kapitalistlerine ve silah fabrikatörlerinin cebine gitmektedir. Ömer İbn-u Abdülaziz günlerinde, Hilafet uygulanmasının üzerinden daha yetmiş sene gibi kısa bir süre geçmesine rağmen İslâmî âlemden fakirliğin kökünü kazımıştır. Öyleyse; Hilafet’in yıkılmasından daha feci ne olabilir?..

2- Müslümanlar Hilafet’in kaybolmasıyla icat edici akıllarını kaybettiler. Çünkü onları ne bir güden var, ne onlara araştırma merkezi kuran var, ne de ağır sanayini mukadderatımıza tahakküm ve hayratımızı tarumar etmekten düşmanlarımızı engelleyecek keyfiyet üzerine oturtacak şahsiyetler var!..

Ümmet, insanlık için ilmi, hadareti, gelişmeyi, medeniyeti üreten ve dünyanın her tarafından ilim talebelerinin gönüllerini cezbeden üniversiteleri, Endülüs’te kurarken ve alimler sayısız alimler yetiştirir iken, bu gün kartondan devletçiklerin düşünme, üretme ve refah yaşamına engel olmasından dolayı bir lokma uğruna Batıya taşınan beyin göçünü insanlarımız hala neden görmüyor?

3- Müslümanlar, Hilâfet’in kaybolmasıyla düşmanlarının kalplerinde olan heybetlerini kaybettiler. Heybetlerini kaybetmeleri, düşmanlarının kendilerine saldırma cüretine sebep oldu. Dolayısıyla Müslümanların erkeklerini öldürdüler, kadınlarının ırzlarına geçtiler, çocuklarını diri diri gömdüler, ülkelerini, gelişmiş uranyum gibi uluslararası yasak olan silahlarının deneme sahası yaptılar. Eğer İslam beldelerindeki yöneticiler ve Müslümanlar, Allah’ın düşmanlarının yaptıklarına karşı susmasaydı kafirler cihad ve şahâdet ümmeti olan bu Müslümanlara saldırma cüretini gösteremezlerdi. Zira yöneticiler, Müslümanları düşmanlarına karşı savaştan ve ırzlarını savunmaktan alıkoydular. Oysa ki Müslümanlar, Allah’ın adıyla bölgeleri fethediyorlar, adaleti, fazileti yaymak ve insanlığa en hayırlı kanunları tatbik etmek için atlarıyla denizlere dalıyorlardı. Allah’ın Resûl’ü ne kadarda doğru söylemiştir:

“İmam bir kalkandır. Arkasında savaşılır ve onunla korunulur.” Yani Müslümanları himâye eden koruyucu, zırhtır. Zırh düştüğü zaman bu ümmet düşmanlarının oklarına hedef olur.

Müslümanların kızları; “Yetiş ya Mu’tasım, yetiş ya Halife ve Ey Allah’ın orduları! neredesiniz” diye haykırırken, onları duyan yok! Ordular, mücahitlerin ateşinden İsrail’i korumakta, Şaron’un güvenliği için gece gündüz uykusuz kalmaktadır. Görevleri; sadece ajanların kuş tüyünden yataklarını ümmetin muhlis evlatlarından korumaktır.

5- Müslümanlar, Hilâfet’in yıkılmasıyla birliklerini kaybettiler.

Yine durum böyle kabullenildikçe; İslâm risaletini taşımak için cihadın yapılmadığını göreceğiz. Ve yine Suriye halkının, Filistin halkına yardım etmesine, Hicaz ve Bahreyn halkının da Irak halkına yardım etmesine engel olunmuş ve Pakistan Müslümanlarıyla Afganistan’daki kardeşleri arasına barikatlar konulmasına seyirci kalınacaktır.

Bu, korkudan sonra Allah-u Teala tarafından yeryüzünde Halîfe ve hâkim kılacağına ve kırılmalardan, musibetlerden, büyük belâlardan sonra yardım edeceğine dair vaattir.

Yine Allah-u Teâla, Allah’ın nurunu söndürmek isteyen küfür ve kafirlerin teşebbüslerini niteleyerek şöyle buyurdu: