Kaybetmeye alışkın olanlar kaybettiklerini de zaferden kabul ederler. T.C. günümüze kadar hiçbir kazanım elde etmiş değildir. Konuya farklı açılardan bakarak kısaca kazanımlar veya kaybedilenler üzerinde durmak istiyoruz.

Hem dünya siyasetinin, hem ekonominin globalleştiği ortamda Türkiye etrafını saran etkiden kendini kurtarabilme direncine sahip değildir. Çünkü taşıdığı vasıflar (ki bunlar; vatancılık, milliyetçilik, ulusçuluk, cumhuriyetçilik, laiklik, demokrasi) ne kendini korumaya, ne başkalarını birleştirmeye yaramayan mikrop dolu pisliklerdir. Bunlarla ancak günümüze kadar dayanabilmiş ve toplumu fesada uğratmıştır. Bu noktada batıya çevirdiği yüzünü pekiştirme ve kendini o batının çirkef pisliğinin içerisine atma gereğini duymuştur. Uyguladığı nizamlarıyla tatmin edemediği toplumun İslam’la yüzleşmesinden korkmaktadır. Bunun önlene bilmesi ancak yeni bir dönem olarak kabullendikleri “Avrupa Birliğine üyeliktir”. Böylece sahip olduğu değerleri Avrupa çatısı altında, değişik görünümler içerisinde korumaya çalışmaya yönelmişlerdir. Nitekim Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Tayip Erdoğan bu hususta şu ifadeleri kullanıyor:

Demek ki; bu güne kadar yapılanların hepsi boşuna gitti veya başarı sağlanamadı. Gurur duydukları demokrasileri, cumhuriyetleri Müslüman halkın gönlünü kazanamadı. Bu kazanımı gerçekleştirmek için yöneticileri gerisingeriye kıbleleri olan batıya yönlendirdi. Oysa günümüzde batı kendini kurtarmaktan acizdir. Kısacası; insan fıtratına aykırı yapısı ile batının taşıdığı fikirler insanlar için çare olmaktan çok çok uzaktır.

Bu demek değildir ki; Avrupa’dan kurtuluş reçetesi gelecek. Hayır! tam tersine ekonomi tamamı ile Batının ellerine teslim edilecektir. Önceden (gümrük anlaşması ile Tansu Çiller zamanında) ekonomi batının kıskacına bırakılmıştı. Varılan antlaşmalar neticesi Türkiye Avrupa’dan izinsiz başka ülkelere mal satamamaktadır. Bunun zararı 50 milyar olarak açıklandı. Fakat rakam açıklanan resmi rakamın çok çok üzerindedir.

Konuya ekonomik açıdan bakan ve değerlendirenler için tek önemli nokta; Avrupa’nın Türkiye’ye ayırmış olduğu 40 Milyarlık Euro’dur. Türkiye’yi ellerinde bulunduranların iştahını kabartan da bu paradır. Yoksa onlarda gayet iyi biliyor ki; Avrupa’nın amacı ekonomiyi düzeltme yerine 75 milyonluk Türkiye pazarını ellerine geçmektir.

Refah içerisinde yaşayan, Türkiye’nin kaynaklarını sorumsuzca savuran bir avuç sabetayist Avrupa’dan gelecek olan sıcak paraya gözünü dikmiştir. Onların elbette halkın sorunları diye bir sorunları yoktur. Bundan dolayı da pazarı başkaları ele geçirmiş onları pek ilgilendirmiyor. Onları ilgilendiren yönü bu pazardan kendileri içinde bir pay ayrılması konusudur. O paralar refah seviyesi yükseltmek için harcanmayacaktır. Zamana yayılarak, dilim dilim gelecek bu para şu an refah içerisinde bulunan gücü elinde bulunduran o kesimin ellerinde dolanarak gerisingeriye Avrupa’nın kasalarına akacaktır.

Sınırların açılmayacağı ve paranın halka akmayacağı hususunda yöneticiler; “Avrupa birliğine girişle sakın para akacak zannetmeyin. Veya sınırlar açılacak ve işçilerimiz Avrupa’ya gidecek diye heveslenmeyin” gibi sözler sarfederek halkı bu konuma alıştırmaya çalışıyorlar.

Ekonomik çerçeveden bakanlar Avrupa’nın içerisinde bulunduğu ekonomik sıkıntıdan haberdar değil gibidirler. Avrupa’da hızla büyüyen işsizlik, Amerikan güdümlü endüstrinin her gün yeni bir darboğaz yaşaması, Avrupa halkının her gün biraz daha fakirleşmesi gibi içerisinde bulunduğu kriz elbetteki Türk halkına bir şey kazandırmayacak aksine bir yük olarak geri dönecektir.

ABD’nin BOP’nde (Büyük Ortadoğu Projesinde) yer alan değişikliklerde Türkiye üzerinde de bir bölünürlülük söz konusu. Belki kısa vadede değil ama uzun vadede Türkiye’nin doğu kesimin bölünmesi çok acık bir şekilde beyan edilmektedir.

Ayrıca dünyada gittikçe globalleşen siyasette Türkiye’nin tek başına hareket etme zorlukları çıkmıştır. Menfaat çizgisinde odaklaşmış ulusçu siyasi yapı sallanmaya başlamıştır. Bu noktada belli bir tarafta yer almak kaçınılmaz görülmektedir. İşte, bu noktada Türkiye’yi elinde bulunduranlar göbek bağları olan Avrupa’ya yönelmişlerdir. Bu safta kalmakla ömürlerinin uzayacağı kanaati onlarda hakimdir. Çünkü Amerika, işlerin ters gitmesi durumunda bölgeyi terk edip gidebilir. Amerika’nın yanında yer alan devletler daha sonra bölgede sorunlarla yüzleşmekle baş başa kalacaklardır. Bölgeye yakın olan ise Amerika değil Avrupa’dır. Bundan dolayı da Türkiye Avrupa’ya sırtını dayayarak konumunu daha da güçlendirmek istemektedir.

Fakat görüyoruz ki; o kapısına sığındıkları Avrupa daha şimdiden Türkiye’nin bölünme planlarını yapmaktadır. Bu noktada Türkiye Cumhuriyeti Başkanını çok kızdırmış (!) olacaklar ki şu sözleri ile bu konudaki sıkıntılarını dile getirdi:

Amerikanın baskısından kurtulmak için Avrupa’ya koştular. Kendilerini bekleyen başka bir tehlikeden haberdar olsalar da gidecekleri başka bir kapı veya başka bir çıkış yolu yokmuş gibi bir çaresizlik ve acz içerisine düştüler.

Siyasi açıdan Türkiye’ye olan ihtiyaçları ise; Türkiye’nin bulunduğu bölgenin önemi ve askeri açıdandır. Türkiye (dışa bağımlı bir siyasetle) bölgede önemli siyasi bir yapıya sahiptir. Türkiye’nin bu gün itibari ile üzerinde bulunduğu konum ekonomiden daha fazla siyasi olmasıdır. Yani o bölgede Türkiye’nin taraftar olası ile bugünkü yapılanma/gidişat değişebilir. Bunu bilen Avrupa Türkiye ile siyasi bir atılım gerçekleştirmek istemektedir. Bunu görüşmeler sonrası açıklamalarda görmek mümkündür.

Buna benzer diğer demeçlerde de Avrupa’nın Türkiye’ye bakışını net bir şekilde ortaya koymaktadır. Yani üyelik ekonomik temeller baz alınarak değil siyasi konum baz alınarak değerlendirilmektedir.

Böylece İslam’a ve Müslümanlara olan düşmanlıklarını Amerika gibi kaba kuvvetle değil sinsice çözmek istiyorlar.

Bu ortaklık iki taraf için de olumlu sonuçlar getirmeyecektir. Burada ortaklık halkların fikir, duygu, nizam, ortaklığından kaynaklanmamaktadır. Esas alınan nokta (her iki tarafta için de) menfaat bakışlıdır. Menfaatler çeliştiği an bu ortaklık bir yerde biter. Müslüman halkla Türkiye Cumhuriyetinin yıllardır mücadele ettiği, aynı şekilde Avrupa’nın da Müslümanlara karşı tavrının sertleştiği ve baskının arttığı ortada iken nasıl bir bütünleşmeden bahsedilebilir ki?!.

Bu birliktelikte ısrar edenlere Osmanlı İslam Devleti’nin yıkılış dönemini hatırlatmak isteriz.

Avrupa Devletlerarası Aile fikrini bir dönem ortaya attı ki; İslâm Devleti’ne karşı durabilecek bir kitle oluşsun. Daha sonra Doğu Avrupa Hıristiyan Devletlerinin de bu aileye katılmasıyla, Avrupa Hıristiyan Devletler Ailesi kurulmuş oldu ve 19.uncu yüzyıla kadar bu hal üzere kaldı. Onun (İslâm Devleti’nin) memleketlerini paylaşma üzerine hileler kurulmaya başlandı. Bu süre yani yaklaşık 300 yıl boyunca devletlerarası ailesi, Hıristiyan devletler ailesi demektir ki İslâm Devleti’ne düşman olmak anlamına gelir. Bu ittifak ve örflerden, kurallar oluşturup devletlerarası kurallar veya devletlerarası kanun adı ile pazarlamaya başladılar.

Osmanlı devleti de bu örgüte katılmak için harekete geçti. Osmanlı Devleti’ne, devletlerarası işlerde İslâm Ahkamı’ndan vazgeçmeyi şart koştular ve ancak bu şartı kabul ettikten sonra onun girişini onayladılar. (Takıyyuddin En-Nebhani Siyasi Mefhumlar)

Bu günde Türkiye aynı senaryo ile karşı karşıyadır. Avrupa Birliği bir Hıristiyan birliğidir. Kendisini her ne kadar ekonomik bir birliktelik olarak göstermeye çalışsa da. Kafirler İslam’a ve Müslümanlara düşmanlıkta tek millettirler. Müslüman olan halklara karşı hiç tahammülleri yoktur. Avrupa’nın göbeğinde Müslüman Bosnalılara neler yaptıklarına bütün dünya şahit oldu.