“Hayra vesile olan, hayrı yapan gibidir.” (Tirmizi, Birr)

“Susuzluk gider, damarlar ıslanır, ecir sâbit kalır inşallah.” (Ebû Davûd, El-Hâkim)

Cennete ilk adımınızı attığınız andan itibaren, dünyada karşılaştığınız bütün yorgunluklar, size isabet eden bütün üzüntüler, duçar kaldığınız bütün dertler ve Allah yolunda aldığınız bütün yaralar yok olup gider. Orada sizlere: “Hiç bir sıkıntı ve zorluk gördünüz mü” diye sorulur. Sizler de - cennete daldıktan sonra- “Hayır, Ya Rabbi! Asla bir sıkıntı ve zorluk görmedik” dersiniz. İmam Ahmed’e : “Mü’min ne zaman cennetin kokusunu tadacaktır” diye sorulur. Oda: “Cennete ilk adımını attığı zaman” cevabını verir. Şüphesiz yorgunluğunuz ve eleminiz uçup gidince, bilakis sevince, saadete ve afiyete dönüşüp, sevâbınız sabit kalınca, Allah faziletinizi artırınca ve Subhanehu’nun veçhine layık olacak şekilde sizi kerem sahibi kılınca, işte o zaman keşke daha fazla çaba sarf etseydik, daha fazla Allah yolunda yorulsaydık, Rabbimiz için daha daha fazla uykusuz kalıp sabahlasaydık, davayı taşımak amacıyla daha çok sefere çıksaydık, daha çok dünyaya meyletmeseydik ve Allah yolunda kurban ettiklerimizden kat kat daha fazlasını kurban etseydik temennisinde bulunursunuz. Bilakis Allah’ın şehide olan merhametini ve ikramını gördüğünüzden dolayı şehidin temenni ettiği gibi Allah yolunda öldürülmeniz için keşke dünyaya tekrar dönseydik, sonra yaşayıp sonra tekrar öldürülseydik sonra tekrar yaşayıp bir daha öldürülseydik temennisinde bulunursunuz. Kimi insanlar, belâlara karşı nasıl sebat edilebilir veya musibetlere karşı niçin sabredelim diyebilirler, kimileri de “Biz yeni yeni İslam’a bağlandık, bitmek tükenmek bilmeyen belâlar önünde sebat edememekten veya onlara karşı sabredememekten korkuyoruz” derlerse, bu kardeşlerimize Nebî (sav)’in şu sözünü hatırlatırız:

İmam Ahmed’in (Allah rahmet eylesin) şu yüce sözü bizleri tefekküre sevk eder inşallah: “sabır yiyeceğin olmadığı bir yiyecektir, içeceğin olmadığı bir içecektir. Böyle günler ise çok azdır”. Bu kelimeler üzerinde tefekkür etmek ve iyice düşünmek gerekir. Sonra kardeşlerim nefislerimiz önünde bir defa daha durarak onlara şöyle demeliyiz: “Dünyada öyle kimseler vardır ki, senin duçar kaldığın musibetlerden kat kat daha fazla felâketlere, belâlara duçar kalmışlar, fakat buna karşılık mükafâtlandırılmamışlar ve onlara Allah’ta sabır ihsan etmemiştir. Bu felâketlerden dolayı kederlenmişler, üzülmüşler, sıkılmışlar, endişelenmişler hatta delilenmeye kadar gitmişlerdir”. Bir kez dahi olsa hiç nefsimize şöyle haykırdık mı? “Ey nefsim! Bütün ailenin bir araba içerisinde boğularak hep birlikte öldüklerini işitmedin mi? Onların musibeti karşısında senin musibetin nerede?! Sana en fazla isabet etse etse düşmanlarının seni öldürmesi isâbet eder ki, bu senin için bir musibet değil, aksine bir şereftir, bir onurdur. Daha doğrusu o, bir hayattır. Bundan öte ve pahalı bir hayatta asla yoktur”.

Sonra yine nefislerimize şöyle dedik mi? “Düşmanlarından sana ne isâbet edebilir ki? Seni ancak bir ay veya iki ay yada bir sene yahut senelerce yahut ta ömür boyu hapse atarlar o kadar. Buda sana Allah yolunda ömrünü harcadığın için ve Yusuf (as)’ın adeti üzere yürüdüğün için bir şeref, bir onur olarak kafidir. Halbuki Yusuf (as) senelerce hapse atılmıştı”. Gelin kötülüğü emreden nefislerinize şöyle haykıralım: “Ey nefsim! Allah’a isyan ettikleri halde hapishaneleri dolduran binlerce insanları görmüyor musun? Senin, Allah’a itaât ettiğinden dolayı imtihana tabi tutulman senin için bir şereftir. Yine bir anlık ahmaklığından ve hakir şehvetinden ötürü idâma mahkum edilenleri görmüyor musun? Şeytana uymuş ve uyuşturucu müptelalığından dolayı müebbet hapse mahkum olanları ve daha bir çok hususları duymuyor musun?” Belki de bu, abidler derecesine ulaşmanın bir sebebi olabilir. Nice kardeşlerimiz, hakkıyla kıyâm yapmayı ancak şiddet anında öğrendiler. Yine nice kardeşlerimiz, Kurân’ı anlamayı, meramını kavramayı ve göz kamaştırıcı hükümlerini hakkıyla idrak etmeyi ancak musibet anında öğrendiler. Üstelik Kurân’ın ezberlenmesi ve tefsirinin etüt edilmesi oralarda olmuştur. Bütün bunlara ilâveten Kitap ve mushaftan asla öğrenemeyecekleri ilimlere ve ne kadar okurlarsa okusunlar veya ne kadar dersini görürlerse görsünler veya ne kadar ezberlerlerse ezberlesinler idrak edemeyecekleri yahut tadını tadamayacakları tevekkül, dönüş, korku, yakin ve rıza gibi manaları kavrama derecelerine o anlarda nail olmuşlardır. Allah rahmet eylesin Şeyh-ül İslâm “İbn-u Teymiyye” “Cennetim ve bostan bahçem gönlümdedir. Ben, onun devamlı benimle beraber olup benden hiç ayrılmayacağı için müsterihim. Şüphesiz hapsedilmem bir halvettir, öldürülmem bir şahâdettir, ülkemden çıkarılmam bir seyâhattir”. Dedi.

Nefislerimize, bu tağûtları hatırlatmamız gerekir. Bunlar dünyayı feryadı figânlarla, tehditlerle ve müminlerin işkencesiyle doldururlar. Masiyet alçaklığı, şiddet, üzüntü ve keder ebedi olarak bunların ayrılmaz bir niteliğidir. Nitekim “Hasen el-Basrî” bu tip kimseler hakkında şöyle der: “Onlar katırlar gibi tak tak sesi çıkarsa da, yük beygiri gibi rahvan rahvan yürüseler de, masiyet alçaklığı onların yüzlerine vurulmuştur. Zira Allah, kendisine asi olanı mutlaka zelil kılacaktır”. Evet, bütün bu manaları sadece iman ve salih amel sahipleri hakkıyla şuur ederler, hakkıyla bilirler ve Rablerini ve gerçek Mevlalarını hakkıyla tanırlar. Bunlar, kendi zamanlarının ve tağûtların zamanının yakında yok olup gideceğini, dönemlerin kapanacağını, şerefin ve onurun imtihan medresesine imtisal etmek için, hırsla çalışan konvoya ait olacağını bilirler.