Bush “Birleşmiş devletler ve uluslararası toplum, Lübnan’ın bağımsızlığının ve egemenliğinin ciddi şekilde öneme hâiz iki husus olduğunu biliyorlar. Lübnan için karmaşıklığın egemen olduğu bir bölgede gelişmenin ve hürriyetin esâsî kaynak olmasında ender fırsat vardır.” dedi ve ekledi “Ben, Lübnanlıların bu sorumluluğu yüklenmek için hazır olduklarına inanıyorum”. Bu, Bush’un bağımsızlık bayramı münasebetiyle Lübnan devlet başkanı Lâhud’u tebrik etmek amacıyla gönderdiği telgraf mesajıdır.

Bugün senelerin ardından küfrün başı, yeni sömürgeciliğin lideri Amerika, İslâm’ın yönetime avdetine engel olmak ve çizdiği plan çerçevesinde özellikle “Büyük Orta Doğu Projesi” olarak isimlendirdiği proje ile Orta Doğu’yu rekabetsiz tamamen avucu içerisine almak için yeniden yapılandırma ihtiyacını hissetmiştir. Bunun için onun, Lübnan’da eski sömürgeci Avrupa’nın bilhassa İngiltere ve Fransa’nın, başlangıçtan itibaren yapmak istedikleri şeyin aynısını yapmaya çalıştığını görüyoruz; İlk İsrail ve İslâm ümmetin kalbine saplanmış zehirli hançer. Bu, yukarıda zikredilen Bush’un Lahud’a gönderdiği telgraf mesajında açığa çıkmaktadır. Bundan dolayı Amerika’nın hemen büyük Orta Doğu projesini ilan etmek amacıyla harekete geçtiğini ve ajanları, alçak Suriye yöneticileri ile Lübnan’da yeni şeklî bir muhalefet tabakası icat etme girişimi üzerinde koordineli olarak çalıştıklarını görüyoruz. Ta ki bu muhalefet, Avrupa uydusu ve Dürzî lider Velid Canpolat ve Marûnî lider Patrik Nasrullah Safîr liderliğindeki bildik tarihî muhalefete muhalif olsun. Aksine Amerika’ya tâbi bir muhalefet olsun. Buna karşılık bu muhalefet için atmosfer hazırlansın ki, Suriye Lübnan’ı terk edince boşalan mevkilere otursunlar. Amerika, Suriye için Lübnan üzerinde Suriye’nin nüfusunu yaymak amacıyla atmosferi hazırladığı bilinmektedir. Amerika Lübnan üzerindeki nüfusunu perde arkasından yaymıştır. Bugün, yeni Orta Doğu çerçevesi içerisinde Suriye’nin Lübnan’dan çıkması çok yakındır. Fakat Amerika Suriye’nin Lübnan’dan çekilmesinin ardından dahi Lübnan üzerindeki nüfusunu korumak istemektedir. Bu yüzden muhalefetle veya Suriye’nin Lübnan’dan çekilmesinin ardından her türlü ortamı hazırlanmış muhalefet olarak lanse ettiği kimselerle görüşmeler gerçekleştirdiği biliniyor. Bunun için bu yeni muhalefet üyelerinin bir çok istek ve açıklamaları, Suriye dostu, yani Amerikan dostu Lübnan hükümetinin açıklamalarıyla paralellik arz etmektedir. Mesela milletvekilliği seçimlerinin tadiline ilişkin konularda enformasyon bakanı Eli Ferzlî “Seçim kanunu düşüncesini 1960 kanunu esası üzerine oturtmak, bir çok takınakları, saplantıları izale eder. Gelecek merhaleyi düşünme meselesini, Lübnan’daki stratejik istikrarı muhafaza keyfiyeti üzerine mebni kılmak gerekliliğini” belirtmiş ve şu öneride bulunmuştur “İstisnalara girmeksizin mevcut 1960 genel kanununa, ileride sakin, objektif bir diyalog gölgesi altında bütün Lübnan toplumunun katmanları ile ülke erkanı arasında Taif anlaşmasının ruhuna ve ibaresine aykırı bir kanun çıkarılıncaya kadar itimat edilmelidir”.

Daha sonra Ferzlî: “Bakanlar kurulu, etkilerin veya tesirlerin bulunmadığı Demokratik bir platformdur. Çünkü hepimiz biliyoruz ki, bu gibi yerlerde karar alma özgürlüğü açık ve nettir. Alışıla geldiği gibi müdahaleler de varit olmamıştır. Âdeten Lübnanlı liderlerinin isteğine binaen tek sınıfın çocuklarına ve siyâsî vakıaya darbe vuran ihtilaflara mani olması için Suriyeliler müdahale ederlerdi. Dolayısıyla müdahale, siyâsî istikrarı ve güvenliği koruma ilkesiyle amel edilerek yapılıyordu” dedi ve ekledi “Bugün Suriye’nin kararı nettir ve ne yakından ne de uzaktan müdahale etmeyi düşünmüyor”. Sonra şöyle sürdürdü “Dışişleri bakanı, bakanlar kuruluna kanun önerisiyle geldi ve bu tartışma konusu olsun dedi. Eğer çoğunluğu sağlarsa kanun, bu konuda son sözü söyleme salâhiyeti olan parlamentoya gitsin teklifinde bulundu”.

Kurnet Şahvan (Hıristiyan muhalefet bloğu)’dan muhalefet bayan milletvekili Nâile Muavvid bu konuda ise; “Hükümet ve işkenceleri varken seçim kanunu etrafında bütün bu çekişmelerin meydana gelmesinin caiz olmadığını” söyledi ve ardından şöyle ekledi; “Bize, sloganları dayatmalarını şiddetle reddediyoruz. Önceki taksimat, temsil sıhhatine karşıydı ve Kurnet Şahvan’ın tutumu cidden netti ve Taif’in uygulanma zaruretini destekliyordu. Bırakın artık 1960 kanununa dönmeyi şuana kadar Taif bile uygulanmamıştır”. Nâile Muavvid’in bilhassa 1960 kanununa veya benzerine dönmeye ilişkin söyledikleri açığa çıkarmaktadır ki o, hükümetin tavrını, yani Suriye’nin tutumunu benimsemektedir. Bunun açıkça belirtilmesi, bir açıdan Kurnet Şahvan’dan olan muhalefet arasında, diğer açıdan ise hükümet arasında ihtilafın var olduğunu gösteriyor.

Nitekim Şark-ul Evsat gazetesi de 07/09/2004 tarihli sayısında Lübnanlı milletvekili Nâsır Kandil’in, Filistinli mültecileri ikâmet ettikleri devletlerde yerleştirme sorununun ve geri dönüş haklarını bitirmenin bölgenin konumunu düzenlemekte ilk atılacak adım olduğuna itibar ettiğini zikretmiştir. Yine “Kurnet Şahvan Toplantısı”nda Lübnanlı muhalif üyelerin Paris’te bu konu hakkında Filistinli eski Bakan Yâsir Abdurrabbi ile biraraya geldiklerini belirtmiştir. Lübnanlı milletvekili Nâsır Kandil, isimlerini vermeksizin onları hataya düşmemeye davet etmiş ve demiştir ki; “Ne hıyânetten ne de entrikadan bahsetmiyorum. Tam aksine geri dönüş hakkından vazgeçmenin, vatansız kalmayı garanti edeceği olasılığına inanmaktaki hatadan bahsediyorum”. Dürzî ve Marûnî muhalefetinin tamamına göre haramlardan ibaret olan bu hususların “mültecileri yerleştirmenin”, şimdi mübah sayılması, Amerika’nın Filistinli mültecileri bulundukları yerlerde yerleştirme meselesini benimsemesi sebebiyle yeni muhalefetin, doğrudan Amerika ile ilişki içerisinde olduğunu gösterir. Marûnî Patrik Nasrullah Safîr, geçen belediye seçimleri esnasında, 19/04/2005 tarihli El -Hayat gazetesinin zikrettiğine göre, Amerikan siyâsetinden korkmakta ve dışarıya karşı herhangi bir bahse girmekten sakındırmaktaydı. İşte bütün bunlar, 1559 sayılı kararın çıkmasının ardından ortaya çıkan Lübnan’daki yeni muhalefetin, Lübnan’daki Amerikan politikasının bir ürünü olduğu sözünü kuvvetlendirmektedir.

1559 sayılı karara gelince: İşin başından beri onun hakkında şüpheler vardı. Liderlerinin Amerika’ya ajanlığıyla bilinen Suriye, nasıl Amerika’nın meydan okumasına karşı koyabilir ve nasıl Lahud’un devlet başkanlığı görevini üç sene daha uzatılması üzerinde ısrar edebilir? Lahud’un görevini üç sene daha uzatmak gerçekten zaruri miydi? Suriye bunun için, BM ‘den sadır olan uluslararası kararı dikkate almaksızın Birleşmiş Devletlerin meydan okumasıyla kendini riske atabilir mi? Hem de bunlar, Amerikan tehdidine ve bundan önce de Fransa’nın tehdidine rağmen olmaktadır. Halbuki Suriye, yapı gereği iç etkenlerle Amerikan’ın meydan okumasına karşı koyacak durumda değildir. Ama durum, sanki Amerika’ya, Lübnan’ın bağımsızlığını himâye eden devlet görüntüsü kazandırarak yolu hazırlaması maksadıyla Amerika’nın Suriye liderlerine verdiği emirlerle tezgahlanmaktaydı. Böylece Suriye veya Lübnan, yeni şefkatli anne oluyordu ki Amerika, yeni muhalefeti kucaklasın, tarafları, Avrupa yani Fransa ve İngiltere dostu eski muhalefetin tabanını bölmesini kolaylaştırsın. İşte Fransa’yı yürümesi için harekete geçiren, bilakis 1559 sayılı kararı çıkarmak için Amerika ile yarışa tutuşturan budur. Böyle yapmasının nedeni Fransa’nın, Amerika’nın kendisine ve İngiltere’ye dost olan muhalefeti kutuplaştırmasının önündeki alanı kapatarak veya Amerika’yı dost edinen yeni muhalefet çıkaracak yolu keserek, Lübnan’ın bağımsızlığının hâmisi ve şefkatli, sevecen annesi kalmak istemesinden dolayıdır.

1559 sayılı kararın uygulanmasına gelince: 13/02/2005 tarihli El- Hayat gazetesi, uluslararası delegenin Avrupa sorumlularıyla yaptıkları görüşmelere muttali olan Avrupa kaynaklarından edindiği bilgiye göre Larsen, “Suriye devlet başkanını, 1559 sayılı kararı uygulamaya yönelmesi yönünde fiilî icraatlar benimsemesi zorunluluğuna ikna etmek için” Fransa Cumhurbaşkanından kendisine tanınan sürenin artırılma talebinde bulunduğunu zikretti. Ve yine raporunun iki merhalede; Birinci raporunun Nisan’da, diğer ikinci raporunun ise, devlet başkanı Esad’a, uluslararası ve Lübnan’ın kendisinden istedikleri icraatları ittihaz etmesi için gerekli olan zamanın verilmesi amacıyla, Ekim’de olması gerektiği noktasında Larsen’in israr ettiğini belirtmiştir. Yine El-Hayat gazetesi, Chirac’la Larsen arasındaki görüşmenin sadece yarım saat olarak programlandığı halde Larsen’in, Fransa devlet başkanının, Suriye devlet başkanının kendisinden istenilen adımları atmadaki şüphelerini bertaraf etme girişimi sebebiyle uzadığını bildirmiştir. Ve Larsen girişiminde, Esad’la olan görevi başarıyla sonuçlandırmaya yoğunlaştığını, bunun Nisan’da verilmesi kararlaştırılan ilk raporun zamanından daha uzun zamana ihtiyacı olduğunu belirtmiştir.

Lübnan’da aslolan bütün gruplarıyla birlikte tekrar İslâm ümmetinin cismine ondan ayrılmayacak şekilde geri dönmesidir. Hilâfet’in cisminden koparıldığı tarihten itibaren yeni tarihinden ders ittihaz etmelidir. Çünkü Hilâfet’in bünyesinden ayrıldığından beri çatışmalara ve oyunlara duçar kalmıştır. İç savaşların ve sürekli çatışmaların kurbanı olmuştur. Bütün bunlar, başından beri onu Osmanlı devletinin bünyesinden koparan devletlerin veya sömürgecilikte bunlara varis olan kimselerin maslahatları için olmuştur.