“İnsanlardan öyleleri de var ki, Allah'ın rızasını almak için kendini feda eder...” (Bakara 207)

İşte bir başka sahâbî Abdullah İbn-u Cahş Uhud gazvesinden önce Sa’d İbn-u Ebî Vakkâs’la bir araya geliyor ve her biri diğerine dua etmek ve onu emniyete almak üzerinde anlaşıyorlar. Abdullah İbn-u Cahş şöyle dua etmişti: “Allahım! Beni, iyi ok atabilen, iyi harp yapabilen, aşırı öfkelenen bir kişi ile karşılaştır. Senin uğrunda onunla savaşayım, oda benimle savaşsın. Sonra beni yakalayıp burnumu, kulağımı kessin. Yarın seninle karşılaştığım zaman sen bana: “Ya Abdullah! Ne için kulağın, burnun kesildi?” Diyesin. Ben de sana: “Senin için ve Resûl’ün için” diyeyim. Bunun üzerine Allah “doğru söyledin” der.” Aman Allah’ım! Bu ne büyük dua, bu ne şiddetli duadır! Bunlar nasıl nefislerdir; Rableri için her şeyi satmışlar, onlara göre acı tatlı hale dönüşmüştür. Zaten bu tür hususlar ancak yolu tatlı ve hoş bulup, onun zevkini tadan kişilerden sadır olur. Rablerinin rızası dışında hiç bir şey onları ilgilendirmez. Allah yolunda öldürülmüş ve O’na itaâtkâr kullar olarak O’nunla karşılaşmanın dışında hiç bir şeye aldırış etmezler. Bunlar ve bunların benzerleri, gerçekten Allah’ın yardım ve nusretine, Subhanehu’nun seçkin kulları olmaya layıktırlar. Abdullah İbn-u Cahş’ın istediği gerçekleşmişti. Uhud’ta şehit düşmüş ve Müşrikler, onun kulağını, burnunu kesmişlerdi. Belki bazıları, yüce sahabî Abdullah İbn-u Cahş’ın, Kureyş’in en soylu âilelerinden biri olduğunu bilmezler. O, Resulullah (sav)’in halasının oğlu idi. Bu kimseler, lime lime doğransalar da, beyaza, siyaha savaş açsalar da, bütün insanların ortak hedefi olsalar da, yurtlarından ve halklarından koparılsalar da, saâdetlerinin ancak bu yolda yürümekle olacağının bilinci içerisindeydiler. Siz sanki onların şöyle söylendiklerini hissedersiniz: “Biz öyle bir nimet içersindeyiz ki, eğer hükümdârlar bunun farkına varsalardı, onu elde etmek için bizimle kılıçlarla vuruşurlardı”. Dünyada mevcut olan hiç bir şey onları ilgilendirmez, İslâm için çalışma ve onu yeryüzünde hakim kılma gayretinden başka hiç bir şey onları meşgul etmez. Bu yüzden kalplerinin “Allah yolunda zamanın musibetleri ne kadar da tatlıdır” diye haykırdığını işitirsiniz. İşte zikrettiğimiz bu kimseler, hem yolu hoş ve tatlı gören hem de yolun elemini, sarp ve sertliğini, zorluğunu, işkencesini giderecek panzehiri bulan kimselerdir. Bilakis işkence hoş ve güzele, acı tatlıya, zorluk kolaylığa, pahalılık da ucuza dönüşmüştür. Dolayısıyla gerçek Mevlalarının razı olduğu şeye onlarda razıdırlar ve eğer bir şeyi severlerse sırf o şeyi Subhanehu’nun sevdiğinden dolayı seviyorlardır.

Biliniz ki, din azim sahibi kişilerin omuzları üzerine yüklenir. Din asla ve ebediyen çapulcuların, sorumsuzca konfor içerisinde yaşayan kimselerin omuzları üzerine yüklenmez. Bu kimselerin omuzları üzerine yüklenmekten de münezzehtir. Yüce din ancak azamet sahibi yüce kişilerin omuzları üzerine yüklenir. Gökyüzü ve yeryüzüne bile ağır gelen bu büyük sorumluluğu ancak ona ehil ve onun adamı olan kişilerin yerine getirmesi mümkündür. İslâm, “Eğer Allah, bana Resulullah (sav)'le birlikte müşriklerle savaşmak nasip ederse, Allah ne yapacağımı görecektir!" diyen Enes İbn-u Nadr’ın azmi gibi azimle hareket edilmezse nasıl ikâme edilebilir? Nihayet Enes İbn-u Nadr Uhud’a şahit olmuş ve savaşmıştı. Hatta -ölü olduğu halde- cesedinde seksen küsür darbe izi bulunmuş, cesedi paramparça edilmişti. Öyle ki onu kız kardeşi dışında hiç bir kimse tanıyamamıştı. Kız kardeşi parmağının ucundan tanımıştı. Doğrusu değerli Müslümanlar, bizden istenilen azim, kapsamlı bir azimdir. İlim ve amelde azim, davet ve cihadta azim, iman ve yakînde azim, sabır ve rızada azim, tedbir ve hakkı aşıkâre söylemekte azim, nefsin ıslahı ve yaratıklara hidâyet göstermede azim. Bizim istediğimiz azim, bir alana munhasir olmayan azimdir. Tam aksine istediğimiz husus, çeşitli İslâmî amel alanlarında azim ve gayretin yüksek olmasıdır. Yoksa bir alanda olup da birinde değil veya diğerine karşılık bir yönde değil. Ancak istediğimiz azim, kamil, şamil ve tam bir azimdir. İbn-u Kayyim’in (Allah rahmet eylesin) “Doğruluk, iki hicretin yolu ve iki saâdetin kapısıdır” adlı kitabında söyledikleri, bu manayı en güzel ve en açık şekilde ifade etmektedir: “Onlar içerisinde her vadiden Allah’a doğru bir yol tutan ve her yoldan O’na varan keskin azim sahibi kimseler vardır. Bunlar, ubudiyyet vazifelerini kalplerinin kıblesi, gözlerinin aynası kılarlar. Ubudiyyet nerede olursa, onlar oradadır, nereye seyrederse onunla birlikte seyrederler. Her grupla bir ok atmışlardır. Ubûdiyyet neredeyse onları orada buldum. Eğer ilimse, onları ilim ehliyle birlikte buldum, eğer cihadsa, onları mücahidlerin safında buldum, eğer namazsa, onları namaz kılanlar içerisinde buldum, eğer zikirse, onları zikredenlerin yanında buldum, eğer ihsan ve iyilikse, onları muhsinler zümresi içerisinde buldum, eğer Allah’ı sevmek, gözetlemek ve tevbe edip Allah’a dönmekse, onları sevenler, tevbe edip Allah’a dönenler zümresinden buldum. Ubûdiyyet konvoyu nereye yönelirse yönelsin, onlar ubûdiyyet dinine yönelirler, karargâhını nereye kurarsa kursun, ona teveccüh ederler. Şayet onlara “amellerden maksadınız nedir? Diye sorulsa, onlar “Nerede olursa olsun nerede bulunursa bulunsun, nereye sürüklerse sürüklesin, ne iktiza ederse etsin, ister bizi birleştirsin, isterse parçalasın Rabbimizin emirlerini uygulamak istiyoruz. Emirlerde Rabbimizi gözeterek, ruhla, kalple, bedenle, canla, başla ona bağlanarak, emirleri uygulamak, gereklerini yerine getirmekten başka maksadımız yoktur. Şüphesiz teslim edilen şeyin fiyatını Rabbimizden umarak, satılan şeyi O’na teslim ettik” cevabını verirler. Allah-u Teâla şöyle buyurdu:

Devamı gelecek sayıda…